برگرفته از کتاب پارک ژوراسیک نوشته مایکل کرایتون
تو فکر می‌کنی که انسان می‌تواند این سیاره را نابود کند؟ چه سرمستی پوچی.
بگذار برایت از سیاره‌مان بگویم. زمین چهار و نیم میلیارد سال عمر کرده است. عمرِ حیات بر روی زمین هم چیزی در همان حدود بوده است: ۳/۸ میلیارد سال.
باکتری‌ها، موجودات چند سلولیِ آبزی، دوزیستان، حیوانات در خشکی، دایناسورها و در نهایت داران روی آن زیسته‌اند.
هر یک میلیون‌ها میلیون سال بر روی زمین زیسته‌اند. سلسله‌ها ساخته و پرداخته‌اند. پرورش یافته و در نهایت مرده‌اند.
در تمام این مدت، محیط سخت و رویدادهای خشن، آن‌ها را همراهی کرده است.
کوه‌ها از زمین سربرآورده و سپس، فرسوده و ناپدید شده‌اند. شهاب‌سنگ‌ها بر پیکر این سیاره نشسته‌اند.
آتش‌فشان‌ها گدازه‌های خود را بر سطح آن ریخته‌اند.
اقیانوس‌ها برآشفته و در خود فرو رفته‌اند.
قاره‌ها آهسته و پیوسته حرکت کرده و به یکدیگر برخورد کرده‌اند.
زمین، همه‌ی آن‌ها را به مرور زمان پشت سر گذاشته است.
ما را هم پشت سر خواهد گذاشت.
اگر همه‌ی سلاح‌های اتمی که ساخته‌ایم، هم‌زمان منفجر شوند و همه بمیریم و سطح زمین، صدهاهزار سال در حرارت آن گداخته بماند، باز هم زندگی در جایی ادامه خواهد یافت.
زیر خاک؛ یا شاید زیر یخ‌های قطبی.
دیر یا زود، پس از مدتی که زمین دوران غیرقابل ست خود را بگذراند، زندگی دوباره سطح آن را خواهد پوشاند…
در ذهن انسان، صد سال بسیار طولانی است.
صد سال پیش، نه هواپیما رواج داشت؛ نه واکسن؛ نه کامپیوتر و نه خودرو.
جهان در نگاه ما به کلی متفاوت بوده است.
اما برای زمین، صد سال به هیچ می‌ماند. یک میلیون سال هم برایش چیزی نیست.
این سیاره در مقیاسی بسیار بزرگتر، زندگی و تنفس می‌کند.
نفس‌هایش کُند اما بسیار قوی است؛ اگر چه ما از درک آن‌ها ناتوانیم.
ما حتی آن‌قدر فروتن نیستیم که برای دیدن تنفس و زندگی زمین تلاش کنیم.
من فقط به اندازه‌ی یک چشم به هم زدن روی این سیاره زندگی کرده‌ایم و بی‌تردید، اگر نباشیم، دلش برای ما تنگ نخواهد شد.
درباره این سایت